grange diğer kitaplarında da olduğu gibi karışık olayları birbirine bağlamaksızın aksiyonu ve gerilimi üst seviyede tutarak adeta bir otoyolda sürekli şerit değiştirip yan yollara saparak ilerleyen hızlı bir araç sahnesi izletir gibi bizleri konudan konuya olaydan olaya sürüklerken bu olaylar birbiri ile bağlantılı mı öyleyse nedir bu bağlantı değilse bunu niye anlattın gibi sorularla bizi allak bullak edip sudan çıkmış balığa çevirmektedir.
grange toplumların yabancıları ne koşulda olursa olsun kabul etmedikleri gerçeğini yabancıların her zaman kendilerini yabancı hissettiklerini farklı bir kültüre gelip uyum sağlamanın zorluklarını gül bahçesinde lavanta olmanın verdiği hoşluğun ne kadar zor ve boş olduğunu dişi bir japonun fransaya gelin gelerek bunu aşma serüvenine gönderme yaparak gözler önüne seriyor. bu esnada özenilesi ve düşlenilesi japon kültürünü yerden yere vurup o kadar da diilmiş haa dedirterek uzak doğu kültürüne bakışın ne kadar kof ve içi boş bir anlayışla bizi sarıp sarmaladığını da dillendiriyor.
hikaye avrupadan asyaya taşınırken fransadaki anlatımlarda ne kadar ayrıntı varsa çoğu gereksiz ne kadar sokak ismi verilmiş ve yerler ayrıntılarıyla anlatılmışsa japonyada da o derece ayrıntısız sade yalın biçare bi anlatı izlenmiş. ha ayrıntı verse bilecez mi. yooo. ama fransayı da bilmiyoz zaten.
olayların birbiri içine geçişi birbirinden kopuşu sırasızlığı hızı heyecanı ayakta tutuşu sonuna kadar iyi gelmişken final tsunami dalgaları gibi olur bizi göklere çıkartır yerlere yapıştırır titretir diye beklerken keşke güney amerika öyküleri gibi bari bıraksaydın gerisi bizim hayal gücümüzle canlansaydı diyerekten kitabı raftaki tozlanmasına bırakmaktan başka bir şey gelmez elimizden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder